ANIMALIA*

Ben senin dünyanda yaşamıyorum. Evrenin büyük Sessizliğinde, Bilinmeyen’in kıyısında yaşıyorum. Ataların, beni kan ve kemikle mağaraların karanlık duvarlarına kazıdılar. Ruhumu tanımak için. Efsanelerin, masalların çoğu bana adandı. Görkemli uygarlıklar, Mısır, Sümer, Yunan, tüm ilkel toplumlar, Kızılderililer, Şamanlar, Büyücüler, hepsi özümü görmek, biçimlendirmek istediler.

Oysa bana dokunuldukça kutsallığım yok oluyor:

KENDİM OLMA ÖZGÜRLÜĞÜ.

Son söz Rainer M. Rilke’nin:

Bütün gözleriyle görür açık olanı

yaratık. Yalnız bizim gözlerimiz tersine

dönmüş gibidir, birer tuzak, onun

çevresine kurulmuş, açık kapısının ağzına.

Dışarıda varolanı biz yalnızca yüzünden

öğreniriz hayvanın, daha küçükken çocuğu

geriye doğru çevirip, görsün diye zorlarız

biçimlendirilmişi,— açık olanı değil, hayvan yüzünde

o derin mi derin. Ölüm nedir bilmeyen.

Odur gördüğümüz yalnız, özgür hayvan

hep ardında bırakmıştır sonunu,

tanrı vardır önünde, giderse böyle gider

bengilik boyunca, çeşmelerin gittiği gibi.